کاروان

در انتظار باران ( شعر )

از پشت ابرهای " تن لش " !

خود نمایی می کند ,

خورشید محتضر .....

××××

.....نوری از لای ضخامت ابری تیره

به سختی عبور می کند

دلتنگ و شکسته

دلزده وعبوس است .....

پشت غبار کهکشان

گم و گور می کند

خود را , خاموش !

××××

منتظرم !

کوهها سر به پایین

گاه گداری زیرچشمی می پایند

زمین و آسمان را .

شرمزده چشمشان را

به اسکلت دره می دوزند

در خوفی غمگین ......

××××

منتظرم !!

همراه کوههاو زمین سیمانی ,

به ابرها که شانه بالا می اندازند

و خورشید بی رسالت

نگاه می کنم عاجزانه .....

منتظر " بارانم " ..... !!!!

××××

+ کبرا پورپیغمبر ( آذر ) ; ٦:٤۱ ‎ق.ظ ; ۱۳٩٠/٥/۱٠